Ik ben opgegroeid in, wat Herman Finkers in zijn show “Kalm aan en rap een beetje”, ‘het grootste taalparadijs van Europa’ noemt: Kerkrade. Niet gek dus dat ik al van jongs af aan meer dan één (europese) taal beheers. Kerkrade heeft een heel eigen dialect. Het ligt ook aan de grens met Duitsland. Buiten in het bos spelen betekende voor mij tegelijkertijd duitse les krijgen van de buurkinderen. Al spelenderwijs leerde ik mijn eerste tweede taal spreken. Nog voordat ik in mijn moedertaal kon lezen en schrijven. En zodra ik leerde lezen en schrijven, vond je me met mijn neus in een boek of druk in de weer op een typemachine.
Maar de wereld, Europa en Nederland zijn groter en daar wilde ik meer van zien, horen en proeven. Dus vertrok ik allereerst in 2005 naar Utrecht. Na het afronden van mijn bachelor leek ik twee opties te hebben. Verder studeren of het grote avontuur op te zoeken en te gaan reizen. Ik besloot het te combineren en verhuisde naar Wales om verder te gaan studeren. Tijdens het uitgaan leerde ik daar wederom spelenderwijs mijn tweede tweede taal, Engels. En dat niet alleen, tijdens mijn studie leerde ik ook nog alle geheimen over het schrijven van goede verhalen.
In 2010 keerde ik weer terug naar Utrecht, wat sindsdien mijn thuis is. En eigenlijk is er door alle jaren heen niks verandert. Verander Kerkrade door Utrecht, het spelen in het bos door wandelen en de typemachine door een computer. Wanneer ik niet aan het schrijven, vertalen of redigeren ben, lees ik nog steeds heel veel en graag. Om tussendoor ook een frisse neus te gaan halen in het bos en bij thuiskomst met veel plezier een heerlijke maaltijd te bereiden. Ik heb me laten beëdigen als vertaler Engels – Nederlands en ik leer nog steeds bij. Zo volg ik schrijf- en vertaalcursussen om mijn pen vlot en scherp te houden. Daarnaast leer ik een derde vreemde taal, Zweeds.
